Burrhus Frederic Skinner – kim był?

Burrhus Frederic Skinner (20 marca 1904 – 18 października 1990) – amerykański psycholog i behawiorysta, jeden z najwybitniejszych przedstawicieli behawioryzmu w okresie powojennym.

Kim dokładnie był Burrhus Frederic Skinner?

Burrhus Frederic Skinner urodził się w Susquehannock, w stanie Pensylwania. W wieku siedmiu lat jego rodzina przeprowadziła się do Scranton. Skinner ukończył Scranton Central High School i rozpoczął studia na Uniwersytecie Harvarda. W czasie studiów interesował się literaturą, ale przełożył się na psychologię ze względu na problemy ze wzrokiem. W czasie studiów uzyskał stopień doktora na podstawie pracy doktorskiej pt. „Wpływ środowiska na behawioralną charakterystykę człowieka”.

Po ukończeniu studiów Skinner pracował jako nauczyciel i badacz w Massachusetts General Hospital w Bostonie. W roku 1931 rozpoczął pracę na Uniwersytecie Harvarda, gdzie pracował aż do końca życia. W okresie II wojny światowej Skinner zajmował się badaniami nad behawioralnymi aspektami lotnictwa wojskowego. W wyniku tych badań powstała koncepcja „kabiny bezpiecznej”, która znacząco zmniejszyła liczbę ofiar śmiertelnych wśród pilotów.

Skinner był członkiem American Academy of Arts and Sciences, a także National Academy of Sciences. Otrzymał wiele prestiżowych nagród, w tym National Medal of Science, a także tytuł doktora honoris causa wielu uniwersytetów. Zmarł w wieku 86 lat w Cambridge w stanie Massachusetts.

Burrhus Frederic Skinner – badania

W latach 1930-tych Skinner zainteresował się behawiorem zwierząt, a jego badania koncentrowały się na tym, jak nagrody i kary wpływają na ich zachowanie. W tym czasie opracował także koncepcję tzw. kontroli behawioralnej, która stała się podstawą jego dalszych badań. W latach 50. i 60. Skinner kontynuował swoje badania, tym razem skupiając się na behawiorze ludzi. Jego prace doprowadziły do stworzenia takich pojęć jak „samokontrola” czy „samodyscyplina”. Skinner uważał, że ​​ludzie mogą kontrolować swoje zachowanie przez stosowanie nagród i kar, podobnie jak zwierzęta. Badania operacyjne Burrhusa Skinnerego odbiły się szerokim echem w środowisku naukowym i przyczyniły się do rozwoju wielu dziedzin nauki, takich jak inżynieria czy ekonomia. Skinner pozostaje jednym z najwybitniejszych psychologów XX wieku i jego prace nadal inspirują badaczy na całym świecie.

Co zawdzięczamy Skinnerowi?

Skinner przeprowadził wiele badań nad kondycjonowaniem behawioralnym. Jego najbardziej znanym eksperymentem był tzw. „eksperyment szczura”, w którym uczono szczura, że jeśli naciśnie dźwignię, to otrzyma nagrodę w postaci kawałka sera. Skinner stwierdził, że szczur uczył się tego behawioralnie, a nie poprzez jakieś wewnętrzne, nieuświadomione procesy. Skinner przeprowadził wiele innych badań nad kondycjonowaniem behawioralnym, które przyczyniły się do rozwoju wiedzy na temat tego zjawiska. Skinner przyczynił się także do rozwoju wiedzy na temat behawioryzmu. Behawioryzm to podejście do psychologii, które skupia się na badaniu behawioru, a nie na wewnętrznych, nieuświadomionych procesów. Skinner uważał, że behawioryzm jest nauką o behawiorze, a nie o mentalnych stanach. Skinner przyczynił się do rozwoju behawioryzmu poprzez swoje prace na temat kondycjonowania behawioralnego. Jego prace przyczyniły się także do rozwoju wiedzy na temat takich zjawisk, jak uczenie się i motywacja.

Skinner przyczynił się także do rozwoju wiedzy na temat edukacji. Skinner stwierdził, że istnieje wiele metod nauczania, które są skuteczne, ale najważniejsza jest metoda, która skupia się na uczeniu behawioralnym. Skinner przyczynił się do rozwoju wiedzy na temat behawioralnego uczenia się poprzez swoje prace na temat kondycjonowania behawioralnego. Jego prace przyczyniły się także do rozwoju wiedzy na temat takich zjawisk, jak uczenie się przez doświadczenie i uczenie się przez obserwację.

Dzieła Skinnera

Skinner był badaczem behawioralnym, który głównie skupiał się na badaniu konsekwencji działań. Skinner twierdził, że behawior nie jest wyuczony tylko przez nagrody i kary, ale także przez pozytywne i negatywne wzmocnienie. Skinner uważał, że behawior można zmienić przez wzmocnienie pożądanego behawioru i/lub przez ograniczenie niepożądanego behawioru. Skinner twierdził, że behawior można kształtować przez kontrolowane środowisko. Skinner uważał, że behawior można kształtować przez kontrolowane środowisko, a nie przez siły wewnętrzne, takie jak motywacja czy intencja.

Skinner był przekonany, że behawior można kształtować przez środowisko, w którym jest on wyuczony. Skinner uważał, że istnieją trzy rodzaje środowisk, które mogą wpływać na behawior: środowisko naturalne, środowisko sztuczne i środowisko społeczne. Skinner uważał, że środowisko naturalne jest środowiskiem, w którym behawior jest wyuczony przez doświadczenie, a nie przez naukę. Skinner uważał, że środowisko sztuczne jest środowiskiem, w którym behawior jest wyuczony przez naukę, a nie przez doświadczenie. Skinner uważał, że środowisko społeczne jest środowiskiem, w którym behawior jest wyuczony przez interakcje z innymi ludźmi.

Zobacz również: Behawiorysta